- سنی آنلاین - https://sunnionline.us/farsi -

سخنی کوتاه با وزیر امور خارجۀ محترم کشورمان

شهروند اهل‌سنت

جناب آقای حسین امیرعبداللهیان، وزیر امور خارجۀ کشورمان (ایران) روز چهارشنبه (17 شهریور 1400) طی سخنانی در نشست وزرای خارجه شش کشور همسایه افغانستان که به‌صورت مجازی برگزار شده بود، چندین بار بر لزوم «تشکیل دولتی فراگیر متشکل از همۀ اقوام» در افغانستان تاکید کرد.
آقای امیرعبداللهیان در بخشی از سخنانش در نشست مذکور با بیان اینکه «جمهوری اسلامی ایران همچنان پیگیر موضوع تشکیل دولت فراگیر با مشارکت همه اقوام [در افغانستان] است»، خاطرنشان کرد: «تجربه نشان داده است که تشکیل دولت غیرفراگیر کمکی به وضعیت ثبات، آرامش و ارتقای وضعیت افغانستان در طول تاریخ نکرده است، لذا انتظار ما از وزرای خارجه این است که با صدایی واحد اهمیت تشکیل دولت فراگیر با مشارکت همه اقوام را اعلام کنند.» (به نقل از سایت رسمی وزارت امور خارجه)
اینکه وزیر محترم امور خارجۀ کشورمان خواستار «تشکیل دولت فراگیر» در افغانستان است و به «اهمیت» آن پی برده و تشکیل چنین دولتی را در «ثبات، آرامش و ارتقای وضعیت افغانستان» مؤثر می‌داند، خواسته‌ای کاملا بجا و سخنی کاملا منطقی‌ و درست است، اما وقتی این اظهارات جناب امیرعبداللهیان را خواندم، اولین سؤالی که در ذهنم به‌عنوان یک شهروند اهل‌سنت ایرانی پیش آمد این بود که آیا این انتظار و خواسته‌ای را که از دولت جدید در کشور همسایه (افغانستان) داریم، خودمان در کشورمان عملی کرده‌ایم؟! آیا کابینه دولت‌هایی که ما در ایران در طول چهل‌واندی سال بعد از انقلاب تشکیل داده‌ایم «فراگیر» و «با مشارکت همۀ اقوام [و مذاهب]» بوده است؟ً آیا در تمام کابینه‌هایی که تا کنون تشکیل شده‌اند و یا معاونین وزارتخانه‌ها افرادی از اهل‌سنت و «همۀ اقوام» حضور داشته‌اند؟
نمایندۀ مردم سراوان در جلسۀ بررسی صلاحیت وزرای پیشنهادی دولت سیزدهم به موضوع جالبی اشاره کرد و گفت: «از استانی که 11 درصد مساحت کل کشور را تشکیل می‌دهد و دارای افراد توانمندی است، حتی یک نفر در کابینه دولت حضور ندارد!» منظورش استان سیستان‌وبلوچستان بود که تاکنون از این استان حتی یک نفر- نه شیعه و نه اهل‌سنت- در کابینۀ دولت‌ها حضور نداشته‌ است.
به‌راستی اگر مسئولان و دولتمردان به سخنان و راهکارهای دلسوزان کشور که بارها بر «بُرد جهانی و بازتاب مثبت بین‌المللی» حضور اهل‌سنت و زنان در کابینۀ دولت‌ها و تأثیر مثبت این اقدام در «تغییر نگاه‌ها» نسبت به کشور تاکید کرده‌اند، توجه می‌کردند، امروز دیگرانی از خارج کشور این نقطه‌ضعف را بر سرمان نمی‌کوبیدند و نمی‌گفتند: «در طول چهل سال در ایران یک وزیر سُنّی هم در کابینه حضور نداشته است.»
خلاصه اینکه جناب وزیر محترم امور خارجه! توصیۀ مسئولین دیگر کشورها به رعایت حقوق ملت‌های‌شان کار بسیار خوب و شایسته‌ای بوده و درخور تحسین است، اما بد نیست بررسی کنیم که آیا خودمان به آنچه می‌گوییم عمل کرده‌ایم؟ مبادا مصداق این آیات قرآنی قرار گیریم که پروردگار متعال می‌فرماید: «يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لِمَ تَقُولُونَ مَا لَا تَفْعَلُونَ* كَبُرَ مَقْتًا عِنْدَ اللَّهِ أَنْ تَقُولُوا مَا لَا تَفْعَلُونَ» [الصف: 2-3] (اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد چرا چيزى مى‏‌گوييد كه انجام نمى‏‌دهيد؟ نزد خدا سخت ناپسند است كه چيزى را بگوييد و انجام ندهيد.)
پس بهتر است به قول ضرب‌المثل معروف؛ «یک سوزن به خودمان بزنیم و یک جوالدوز به دیگران».