ماهِ رمضان فرصتی برای تزکیه و حرکت به سوی عالی‌ترین ارزش‌های اخلاقی و انسانی در پرتوِ آموزه‌های حیات‌بخش اسلام است. اثربخشیِ این ماه، پاک‌طینتان را بیش‌ازپیش به سوی ارزش‌های آسمانی می‌برد. رمضان مؤمنان را با ذکر، دعا، قرآن و نماز بیشتر مأنوس می‌کند. معمولاً در رمضان کار مادران دوچندان می‌شود. گرسنگی و تشنگی روزه‌داران را بی‌حوصله و خسته می‌کند. پدران و مادرانِ روزه‌دار نشاط گذشته را نداشته و توان پاسخ‌گویی به همۀ نیازهای فرزند خود را ندارند و گاهی از آنان غافل می‌شوند. اما باید دانست برای داشتن فرزندانِ پایبند به روزه و نماز باید از کودکی بذر محبت رمضان را در دل آنها بکاریم و با رعایت اصول تربیتی، این ماه را به خاطره‌ای شیرین و معنوی برای آنان تبدیل کنیم. در ادامه چند پیشنهاد مطرح می‌شود که می‌توانند در این زمینه ما را یاری کنند.
1ـ پیش از رمضان خود را مشتاق آمدن آن نشان دهیم. در برابر فرزندمان به روش‌های مختلف، علاقه و اشتیاق خود را به این ماه اعلام کنیم. به‌طور مثال با تعبیر ماهِ عزیز، ماهِ قشنگ و ماهِ خوب از رمضان یاد کنیم.
2ـ اگر کودک علاقه دارد سحر بیدار شود او را بیدار کنیم. نشستن سر سفرۀ سحر می‌تواند در شخصیت او تاثیر بسزایی بگذارد و او را از برکت سحر بهره‌مند کند.
3ـ اولین روزه‌داری تجربۀ بسیار باشکوه و متفاوتی است. در اولین روزه‌داری فرزندمان برای او جشن بگیریم و هدیه بدهیم و از او تشکرکنیم. پژوهش‌ها نشان می‌دهند که هویتِ دینیِ موفق با تجریه‌هایِ دینیِ موفق پیدا می‌شود. دانش و اطلاعات دینی با تجربه بسیار متفاوت است. ممکن است کسی اطلاعات دینی دربارۀ نماز و روز داشته باشد ولی کسی که شیرینی این کارها را تجربه کرده است به انجام آن پایبندتر است. پس باید زمینۀ تجربۀ شیرین را برای کودک‌مان فراهم کنیم.
4ـ کودکان آینۀ رفتار ما هستند. باید آثار مثبت روزه‌گرفتن را در ما ببینند و احساس کنند که بزرگ‌ترها خوش‌اخلاق‌تر، مهربان‌تر و صبورتر شده‌اند. روزه‌داری را در رفتار و گفتار رعایت کنیم. نباید با آنها با پرخاشگری برخود کنیم. متأسفانه در فرهنگ جامع ما بر عکس رفتار می‌شود. به فرزندمان می‌گوییم: بازی و سروصدا نکنید که پدر ومادر روزه دارند. نباید روزه‌داریِ والدین محدودیتی برای کودکان ایجاد کند. باید مراقب باشیم که در ذهن آنان این مسئله نقش نبندد که پدرومادر بنابر روزه‌داری بداخلاق می‌شوند چون این فکر سبب دیدِ منفی و نوعی زدگی به این ماهِ بزرگ در کودک پدید می‌آورد.
5ـ وعدۀ افطار را برای کوکان به لحظۀ خوشی تبدیل کنیم. کودکان را همراه خود به مسجد ببریم به‌خصوص وقت نماز مغرب و نماز عشا. مشاهدۀ راز و نیاز روزه‌داران در اوقات ملکوتی قبل افطار می‌تواند تاثیر شگرفی در آنها داشته باشد. نشستن دور سفرۀ افطار که نمادی از ایثار و همدلی مسلمانان است، لحظه‌های به‌یادماندنی را برای آنها رقم خواهد زد. با آنها به مقتضای سن‌شان رفتار کنیم و در این زمینه به پیامبر خدا صلیاللهعلیهوسلم اقتدا کنیم. حضرت بریده رضی‌الله‌عنه روایت کند: روزی رسول خدا صلیاللهعلیهوسلم بر منبر بودند. حسن و حسین رضی‌الله‌عنهما وارد مسجد شدند. رسول خدا صلیاللهعلیهوسلم کلام خویش را قطع کردند و از منبر پایین آمدند و آن دو را به آغوش گرفتند و بر منبر بازگشتند. (سنن نسائی) مؤمنان در نماز تراویح با فضای روحانی حاکم بر مسجد که با صدای حافظان قرآن نمود بیشتری پیدا می‌کند روح خویش را صیقل می‌دهند اما اگر در این اثنا کودکان سروصدایی کردند باید به دیدۀ اغماض بنگریم و با نرمی با آنها برخورد کنیم و از پرخاشگری و سرزنش آنها بپرهیزیم. اگر صدای خنده‌های کودکان از مساجد قطع شود، باید بر سرنوشت آیندگان بیمناک شویم./ کانال تلگرامی قلم، ادب، فرهنگ و رسانه
دیدگاههای کاربران