شیخ‌الحدیث مولانا محمدیوسف رحمه‌الله جامع کمالات علمی و عملی بود

اشاره: رحلت جانکاه بقیةالسلف، استادالعلماء شیخ‌الحدیث مولانا محمدیوسف حسین‌پور رحمه‌الله ثلمه‌ و شکاف عمیقی در بدنه‌ی جامعه اهل‌سنت پدید آورد. اما از آنجایی‌که تقدیر خداوند متعال بر همین رفته است و چاره‌ای جز صبر و بردباری به قضا و قدر الهی نیست، باید سر تسلیم را به بارگاه ایزد منان فرود آورد.
پایگاه‌ اطلاع‌رسانی “سنت‌آنلاین” با همکاری “الصحوةالاسلامیة” برای آشنایی بیشتر خوانندگان گرامی با ابعاد شخصیتی مولانا محمدیوسف رحمه‌الله، گفت‌وگویی با مولانا محمد دهقان که از شاگردان و هم‌سنگران قدیمی شیخ‌الحدیث مولانا محمدیوسف رحمه‌الله در مدرسه علوم دینی عین‌العلوم گشت بوده و به‌خاطر همراهی با شیخ‌الحدیث رحمه‌الله در سفر و حضر به «یار غار» مشهور است، ترتیب داده است.
متن این گفت‌وگو را در ادامه می‌خوانید:

سنت‌آنلاین:‌ ابتدا از شما می‌خواهیم که به‌عنوان یار غار و رفیق سالیان دراز حضرت شیخ‌الحدیث رحمه‌الله بفرمایید که ایشان را چگونه شخصیتی یافتید؟ از ویژگی‌های بارز ایشان بگویید.

مولانا دهقان: بنده در این مدت طولانی که در سفر و حضر به‌عنوان خدمتگذار همراه ایشان بودم، وی را شخصیتی جامع کمالات علمی، معنوی و اصلاحی یافتم. ایشان نماد تواضع و اخلاص و از هر ظاهرنمایی و ادعا به‌دور بود. بیشتر امور مدرسه را خود به دوش می‌کشید. کارهای شخصی‌اش را خودش انجام می‌داد. در لباس، خوراک و سایر شئون زندگی ساده و مطابق با سنت سیدالمرسلین می‌زیست. زندگی ایشان با آنچه در شمائل پیامبر آمده است، مشابهت داشت.
به بنده که شاگر ایشان بودم بسیار احترام می‌گذاشت. در محافل و مجالس خودش سخنرانی نمی‌کرد و به بنده می‌گفت که برای مردم سخنرانی کنم. الله تعالی به ایشان چنان محبوبیتی عنایت کرده بود که همگان در مقابلش سر تسلیم خم می‌کردند. خداوند متعال به ایشان چنان فراستی نصیب کرده بود که در هر امر و مشکلی راه حل آن ‌را بیان می‌کرد. همواره تمام هم و غم ایشان برای جامعه به ویژه برای علما و خدمتگذاران دین بود. رحلت جانگداز ایشان جامعه را تنها و یتیم گذاشت، ولی ما امیدواریم که ایشان با دست پر از این دیر ناپایدار رحلت کرده‌اند. اما چشم امید ما به فرزند رشید و خلف صالح ایشان مولانا عبدالکریم است که حقا در علم، حلم و تواضع «سرّ لأبیه» است. بنده متمسک می‌شوم در فراق ایشان با این شعر شاعر که می‌گوید:
أشکوا إلی الله لا إلی الناس إننی /*/ أری الأرض تبقی و الاخلاء تذهب

سنت‌آنلاین: برخورد ایشان در مدرسه با طلاب و اساتید چگونه بود؟
مولانا دهقان: ایشان در مدرسه اخلاق حسنه‌ای داشت. خود را از خدمتگذاران مدرسه برتر نمی‌پنداشت. هیچ کار مدرسه را بدون مشورت انجام نمی‌داد و این آیه مبارکه را تلاوت می‌کرد: «و شاورهم فی الأمر». همواره اساتید مدرسه را به رعایت قوانین مدرسه و عدم غیبت توصیه می‌کرد. هر گاه از طلاب کارهای خلاف شرع مشاهد می‌کرد، به آنان تذکر می‌داد. به اساتید می‌گفت که اگر مردم برای من و شما عزت و احترام قایل‌اند، به برکت همین طفل‌های معصوم (طلاب) است. در سخنرانی‌های شامگاهی طلاب را با لفظ «طلاب عزیز» خطاب می‌کرد.

سنت‌آنلاین: از مدیریت ایشان در مسائل مالی حوزه بگویید.
مولانا دهقان: حضرت شیخ‌الحدیث در باب امور مالی نهایت احتیاط را به‌کار می‌برد و اموال «زکات» را از «صدقه» تفکیک می‌کرد. ایشان همواره از حسابدار محاسبه دقیق به‌عمل می‌آورد و در آخر سال بودجه تمام سال را با مخارح تطبیق می‌داد و مخارج را به مردم بازگو می‌کرد تا کوچک‌ترین شکی در دل مردم پدید نیاید. حساب‌های بانکی مدرسه موقوف بود به امضای هیئت‌مدیره که از متشکل از 3 نفر می‌شد.

سنت‌آنلاین: با وجود شدت و قاطعیت ایشان در بیان حقیقت، محبوبیت بالای ایشان را در چه چیزی می‌بینید؟
مولانا دهقان: ایشان مصداق بارز این حدیث پیامبر ااکرم صلی‌الله‌علیه‌وسلم بود که می‌فرماید: «إذا أحب الله عبدا نادى جبریل إن الله یحب فلانا فأحبه فیحبه جبریل فینادی جبریل فی أهل السماء إن الله یحب فلانا فأحبوه فیحبه أهل السماء ثم یوضع له القبول فی أهل الأرض.» (رواه البخاری)

سنت‌آنلاین: ما شنید‌ه‌ایم که ایشان به رعایت آداب ازجمله ادب علم، کتاب، کلاس، اسباب علم و… اهتمام ویژه‌ای قایل بود. در این مورد چیزی بگویید.
مولانا دهقان: ایشان علم و کتاب را بسیار احترام می‌کرد. در آخر عمر با وجود کهولت سنی هرگز ‌هنگام تدریس تکیه نمی‌زد. احترام کلاس و اسباب و آلات علم را بسیار نگه می‌داشت. برای طلاب ارزش و احترام زیادی قایل بود و همواره به اساتید می‌فرمود که طلاب محسن من و شما هستند و الله متعال به خاطر اینها از من و شما خدمت می‌گیرد. خلاصه ایشان مجسمه‌‌ی «ادب» بود.

سنت‌آنلاین: با توجه به شناخت خوبی که از ایشان دارید، عوامل سازنده شخصیت ایشان را در چه مواردی می‌دانید؟
مولانا دهقان: عوامل ساختار شخصیت ایشان به نظر بنده در اخلاص، تقوا، تواضع و اخلاق ایشان خلاصه می‌شد. یکی دیگر از عوامل ساختاری شخصیت ایشان «اتباع سنت حسنه رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم» بود و نسبت به اتباع سنت بسیار حساس بود. ایشان بسیار شیفته‌‌ی علمای دیوبند بود. هرگاه نام «علامه بنوری» به میان می‌آمد، اشک از دیدگانش جاری می‌شد. از علامه انورشاه کشمیری بسیار متاثر بود و از ایشان با لقب «امام‌العصر» یاد می‌کرد. شیخ‌الحدیث منادی وحدت بود؛ از اختلاف و دودستگی پرهیز می‌کرد و علما و مردم را به تبعیت از حضرت شیخ‌الاسلام مولانا عبدالحمید فرا می‌خواند.