در این تردیدی نیست که اسلام دین توحید، وحدت، عدالت، برابری و برادری است و آخرین و کاملترین دین وحیانی برای سعادت دنیا و آخرت بشر. وحدت امت اسلامی مورد تاکید قرآن و سنت و همه بزرگان دین است.
بعد از انقلاب اسلامی ایران برای تحکیم وحدت، میلاد پیامبر رحمت نمادی برای وحدت شد و هرساله در هفته وحدت همایشها و مراسم گوناگون در سطوح محلی، ملی و جهانی در کشور بر گزار میشود.
برای تحکیم وحدت و الگو ساختن برای همه مسلمانان باید به وحدت عملی بیشتر از وحدت شعاری توجه شود.
وحدت عملی یعنی ضمن اینکه به عقاید و باورهای یکدیگر احترام میگذاریم، موارد اختلافی را برجسته و بزرگ نکنیم و با هر گونه افراط و تفریط و عواملی که موجب سست شدن وحدت است مقابله و مبارزه کنیم.
اسوه و الگوی ما در زمینه وحدت باید پیامبر خاتم باشد که بلال حبشی، سلمان فارسی و صهیب رومی و… را با قریش برابر و برادر ساخت و معیار و ارزش انسان را تقوی اعلام کرد.
در جامعهای که پرچمدار وحدت و برادری است، نباید پیروان مذاهب اسلامی احساس بیعدالتی و تبعیض بر اساس قومیت و مذهب کنند.
وقتی بر اساس قانون ما فقط به یک مذهب اجازه میدهیم که در راس قوه مجریه قرار گیرد، افراطیون و کجفهمان آن را به همه پستها و مناصب کلان، میانی و حتی پایین تفسیر و تسری میدهند، و در نتیجه اهلسنت به کابینه راه نمییابد، در مدیریتهای مهم جایگاهی ندارد، در ورود به ارتش و نیروی انتظامی و امنیتی و اطلاعاتی یا حذف میشود و یا در محدودیت قرار میگیرد… و با این محدودیتها این شایبه در اذهان تداعی میشود که شاید به او بهعنوان برادر مسلمان خودی و محرم و شهروند درجه یک نگاه نمیشود و «وحدت» بیشتر جنبه شعاری دارد تا عملی.
اینجاست که افراطیون قدرتمند بر خلاف قانون و سیاست کلی نظام، مساجد و مدارس دینی اهلسنت را تخریب، پلمپ و یا دچار محدودیت کرده و حتی اجازه نمیدهند در پایتخت کشوری که پرچمدار اخوت اسلامی و وحدت است، کلیسا، کنیسه و کنشت و آتشکده… آزاد است، یک مسجد بزرگ و وسیع داشته باشند که مهمانان همایشهای بینالمللی وحدت اسلامی در آن نماز بخوانند و اهل سنت ساکن پایتخت که جمعیتی بزرگ هستند، برای نماز جمعه و عیدین مجبور نشوند به سفارت یک کشور اسلامی بروند.
در وحدت عملی نباید برای برگزاری مراسم مذهبی و سفر بزرگان دینی و فعالیتهای تبلیغی در چارچوب قانون محدودیت و ممنوعیت ایجاد کرد.
در وحدت عملی نباید مانع و محدودیت در نامگذاری معابر و مدارس، مکانهای عمومی و… از بزرگان اسلام و اهلسنت وجود داشته باشد.
گرچه از بزرگان اهلسنت و تشیع که در این همایشها فرصت سخنرانی دارند و موانع وحدت واقعی را نیک میدانند و از موانع وحدت عملی سخنی نمیگویند، تا شاید اصلاحی در این روند صورت گیرد هم باید گلایه کرد.
به هر حال این روزها که مصادف با میلاد پیامبر صلح و برادری و برابری و دوستی و وحدت است، اندکی سر بر گریبان خود بریم و تامل کنیم که آیا با این عملکرد، ما به دنبال «وحدت عملی» هستیم و یا «وحدت شعاری»، و آیا در درازمدت و آینده، این به نفع وحدت اسلامی و جهان اسلام است یا نه؟ آیا دشمنان اسلام از همین موارد در دستگاههای تبلیغاتی گسترده خود با بزرگنمایی در جهت ترویج اختلاف و افراطگری و تفرقه و تروریسم و خشونت در بین فرق اسلامی بهرهبرداری نمیکنند؟!
به امید روزی که دلسوزان و اندیشمندان جامعه اسلامی با تلاش عملی خود کشور ما را نماد واقعی وحدت امت اسلامی کنند تا دشمنان ما کشورهای اسلامی را میدان تاخت و تاز و اشغال خود نکنند و منابع جهان اسلام را به یغما نبرند و از سلاح زشت تفرقه و ترویج افراط و تکفیر مسلمان را بدست مسلمان نکشند و از اختلاف و تفرقهی ما شادمان نباشند و کسی از بیعدالتی و تبعیض قومی و مذهبی در سرزمین پرچمدار وحدت اسلامی و فرهنگ و تمدن گلایه نکند.
دیدگاههای کاربران