خویشاوندان و نزدیکان بیش از چندین هزار فعال سیاسی بلوچ که در سالهای اخیر در پاکستان ناپدید شدند، دومین راهپیمایی اعتراضی برای یافتن عزیران خود را از کراچی به سوی اسلام آباد آغاز کردند.
این افراد در ماه نوامبر گذشته اولین راهپیمایی اعتراضی 760 کیلومتری خود را برای فشار آوردن به دولت پاکستان از کویته پایتخت بلوچستان تا باشگاه روزنامه نگاران در شهر کراچی به مدت بیش از بیست روز انجام دادند.
پس از رسیدن به کراچی، آنها بیست روز در جلوی باشگاه روزنامه نگاران به بست نشستند، اما هیچ نتیجه ای در پیدا کردن عزیران خود به دست نیاوردند.
به گزارش روز یکشنبه 15-12-2013 روزنامه انگلیسی زبان”دان” پس از آن این افراد به رهبری مردی 70 ساله به نام قدیر بلوچ، که گفته می شود، فرزندش جلیل ریکی توسط نیروهای امنیتی پاکستان چهار سال پیش ربوده و به قتل رسیده بود، راهپیمایی 1416 کیلومتری اعتراضی خود را از کراچی به سوی اسلام آباد پایتخت پاکستان روز پنج شنبه گذشته شروع کردند.
قدیر بلوچ معاونت سازمانی به نام “صدای بلوچ های مفقود الاثر” در پاکستان را به عهده دارد. او می گوید زمانی که برای اولین بار در اعتراض به گروگان گرفتن پسرش توسط نیروهای امنیتی پاکستان دست به اعتراض زد، توسط آنها تهدید شد که اگر دست از اعتراض برندارد، پسرش را خواهند کشت. اما او می گوید به تهدید آنها توجه نکرد، تا اینکه در سال 2010، جسد پسرش در ناحیه دور افتاده ای از بیابان پیدا شد.
از آن پس وی برای یافتن بلوچ هایی که در پاکستان گم شده اند، اعتراضات وسیعی را سازمان داده است. وی به مدت بیش از 1500 روز جلوی باشگاه های روزنامه نگاران کراچی و کویته بست نشست. بارها کمپ اعتراضی وی توسط افراد ناشناس به آتش کشیده شد.
این گروه اعتراضی بلوچ زمانی که جلوی باشگاه روزنامه نگاران کراچی بست نشسته بود، از سوی بسیاری از وزرا، رهبران سیاسی و فعالان حقوق بشری مورد بازدید قرار گرفت و از آنها اعلام حمایت شد.
عبدالله بلوچ یکی از شرکت کنندگان در این راهپیمایی به گزارشگر روزنامه پاکستانی “دان” گفت: ” دیوان عالی پاکستان امنیت راهپیمایی ما از کراچی تا اسلام آباد را تضمین کرده است. اما ما الان در شاهراه فیصل شهر کراچی هستیم که دو ماشین پلیس ما را اسکورت می کنند. ولی شرکت کنندگان مطمئن نیستند تا کی از امنیت آنها حفاظت خواهد شد”.
بلوچ های پاکستان مدعی هستند بیش از 18000 تن از فعالان سیاسی این قوم توسط نیروهای امنیتی پاکستان از سال 2001 تاکنون ربوده شده است. اجساد شکنجه و مثله شده 1700 تن از این گم شدگان از ژوئیه 2010 تا ژوئن 2013 در بیابان های بلوچستان به دست آمده است.
بلوچ های مخالف پاکستان می گویند پس از خروج نیروهای استعماری بریتاینا از شبه قاره هند، چند کشور در این منطقه بوجود آمد. کشورهای برمه، بوتان، هندوستان، نپال و پاکستان. در این پروسه بلوچستان نیز می بایستی طبق قراردادهای طرف های ذیربط به عنوان کشوری مستقل شناخته می شد. در همین راستا بلوچستان روز دوازدهم اوت 1947 استقلال خود را اعلام کرد. اما دولت تازه تاسیس پاکستان بدون احترام به قراردادهای موجود، ارتش خود را در 27 آوریل 1948 به بلوچستان اعزام و خان کلات، پادشاه این کشور را دستگیر و این کشور را به ادعای بلوچ ها اشغال نمود.
اکنون سازمان صدای بلوچ های ناپدید شده، دست به اعتراضات و تظاهرات و راهپیمایی های وسیعی زده و از تمام سازمان های دفاع حقوق بشری برای پیدا کردن عزیزان خود تقاضای حمایت و کمک کرده است.
دیوان عالی کشور پاکستان، برای یافتن بلوچ های مفقود از سال 2010 سه کمیته قضایی تشکیل داده است، اما به گفته فعالان بلوچ موفق نشده است حتی یک نفر را بازیابی کند.
قدیر بلوچ، رهبر این معترضین می گوید که ما راهی طولانی را در پیش داریم که چالش های زیادی دارد از جمله تهدیدهای روزانه ای است که وی از سوی ارتش و نیروهای امنیتی پاکستان دریافت می کند و از وی می خواهند دست از این اعتراضات بردارد. از چالش های دیگر، شرایط جوی و سلامتی شرکت کنندگان است که زنان، کودکان، جوانان و افراد میان سالی آنرا تشکیل می دهند.
سازمان حقوق بشر پاکستان، سازمان حقوق بشر آسیا و کمیساریای عالی حقوق بشر سازمان ملل متحد، ارتش و نیروهای امنیتی پاکستان را متهم می کنند که به صورت فرا قانونی دست به کشتار مردم بلوچ زده اند.
فعالان حقوق بشری بلوچ می گویند دولت پاکستان، استان بلوچستان را منطقه ممنوعه اعلام کرده و رسانه های داخلی و خارجی از ورود به آنجا منع شده اند. ارتش و نیروهای امنیتی پاکستان در قبول یا رد اتهاماتی که از سوی بلوچ ها به آنها وارد می شود، سکوت اختیار کرده اند.
لازم به یادآوری است که استان بلوچستان %44 درصد خاک پاکستان را تشکیل می دهد و از نظر منابع طبیعی یکی از غنی ترین مناطق جهان است، اما تنها فقط %6 از جمعیت 150 میلیونی پاکستان در آن زندگی می کند.
منبع: العربیه.نت
دیدگاههای کاربران