اے هما زمانگءِ گپ انت که روس ءُ اودءِ رهبندءِ نامءُتوار یا بیمءُترس ماں سرجمێں دگنیاءَ جکستگ اتءُ چرآئیءِ ترسءَ بازێں سروکانی پاد درهگا اتنتءُ دگه بازێنےءِ نُکّانی تل چه اودءِ رهبندءِ ساڑاهگا کپتگ اتنت. آ ماں آسمانءَ شِرۆک ورۆکێں بالی‌گُرابانی بَتّیاں هم انقلابءِ حال آروکێں سهرێں استار لیکگا اتنتءُ آیاں په وت رژنائێں بانداتے گِندگ آئیگا ات. هما دهرءِ بےروزگاراں چه یکّے رحمان ات. رحمانءِ شبءُ روچ په همے امیدءَ گوزگا اتنت که یک روچے کمونزم ماں اوستانستانءَ رواج دیگ بیت. اودءِ پوریاگر چو روسءِ وڑا راج کننت ءُ رحمان وت نزّگءِ (فرضی نام) شهردار نامێنگ بیت.
په همے لوٹءِ پیلو کنگا هَنچُنائێں مردم وتی جاهءَ، آئیءَ نزّگءِ مسیتءِ پێش امام هم نه بکشت. برے آئیءِ ریشاں کلاگ گرگا اتءُ برے نمازءُ روچگانی سرا مُلائی تنزءُ تیر کت، اوستانستانءِ سرکار ملایانی دستا ات گوں مُلاءِ گونڈێں اشارهے ءَ رحمان ءِ مُچ بندگ بیت انت. بلے آهان رحمانءِ پت ئیگی اے درگزر کت.
همے جَهکاں بوستاں وهد گوزگا ات. یک روچے رحمان نادراه بیت. دو سئے روچءِ توکا اے نادراهیءَ کونڈاں ایر آرت. رحمانءَ ماشین یے گپتءُ وتی باورءِ ردا ماں شهرستانءِ نادراهجاهءَ وت ئےِ سر کت. اوداں دکتراں چارگءُ پٹاسگءَ رند درّائێنت:
«واجه تئی گُٹّگءَ سنگے است.»
پێش چرآئی که رحمان ماں دلءَ مُلایاں ایر بجنت ءُ دکتراں بساڑائیت، دکترءَ دیمترا گشت:
«پهل کن، مئے گورا پرے نادراهیءَ دواءُ دزگاه نیست انت.»
دکترانی شئورءِ ردا رحمان زنڈترێں نادراهجاهےءِ شوهازءَ ماشینءَ سوار بیتءُ دێم په دگه شهرستانےءَ رهادگ گپت. اوداں هم بےوسیلهیءِ سوبءَ بێچارگێں رحمانءِ درد درمان نه بیت انت. همے ڈولا آ په بےسوبی نزّگ چَهر کنگءَ مجبور بوت. ماں نزّگءَ مێتگءِ کماشیں نمازیاں آتکءَ آئیءَ چارت. بازێنے چرے نمازیان آئیءَ شئور دات که آ نماز بکنت ءُ چه قرآن پاکءَ چار آیت تلاوت بکنت. بلکێں همے برکتءَ خداءَ رحم کت.
رحمانءَ دلءَ فکر کت «منی گوستگێں لیکهءُ باورءَ منی درد نه وارت، شرتر همێش انت، اے کماشانی هبراں بگراں، بلکێں همے برکتءَ چه درداں نجات برسیت.»
آ دومی روچءَ بامگاهءَ مسیتءَ حاضر بیت. وهدے مُلا ءُ نمازیاں دیت گڑا وتی دلان شگر لوٹگا لگت انت که رحمان خداءَ راهءَ آۆرتگ. رحمانءَ اے پهکێں روچ ماں مسیتءَ خداءِ زگرءُ منّتءَ گوازێنت، شپءَ وتی لۆگءَ چهرئی کت. نوں درداں رحمانءِ جان واب ترّێنتگ ات.
شپءِ وهدےءَ رحمان یک اسپێت ریشێں کماشےءَ چه وابءَ پاد کتءُ نرم نرمءَ گشت ئی:
«اے اوستانستان انت، اداں نے لیکه درد وارت نے که ایمان!!!»
دومی روچءَ رحمان ءِ پت آئیءَ په نمازءَ پاد کنگءِ واستا آئیءِ کوٹیءَ پترت، گندیت چه سد رگءَ یک رگے هم نه جنت، ارس ئی دراتک انت ءُ دلءَ گشت ئی: «شگر الله! منی چک چه موتءَ پێش توبه‌کار بیت.»
سرچمگ: ماهتاک بلوچی لبزانک