وهدے که مردم گوستگیں زمانگِ مردمانی گپانا اِشکنیت ؤ پدا مرچگیں دورِ مردمانی زندگیا گندیت، سک دلپدرد ؤ اپسوزیگ بیت.
گوستگیں دورا بِلّی که مردمانا خاصیں مال ؤ جاهے نبوتگ، بلے چه وتی زندگیا کیپش کتگ. آ دورا مردمانی دوستی ؤ محبّت ؤ رفت ؤ آمد گوں وت سک باز بوتگ.
بلے مرچاں هچکس کسی نهنت. هرکس چه وتا گیش نبیت. مرچی دنیایا نوکیں اسباب سک باز بوتگ، بازیں کاریا اسباب کننت، بلے پدا هں مردم چه وتی کاران نگیشّنت. سباه ؤ بیگاه تچنت ؤ آرام ؤ قرارش نیست، بلے اپدا هں هچے.
زمانگانی مردماں اگه شپِ شام بوتگ، راحت وپتگنت نگوشتگش که اچه باندا ما چے بوریں. بلے مرچی مردم حرص ؤ لالچ سک باز بوتنت. هرچے مالش ببیت، اپدا هں آرام نگرنت. هچبر تچ ؤ تاچش نهلّنت. دنک ساهش مان، آرام نگرنت. هما وهدا که ساه چه کُنٹا درآتک، گڑا زمینا کپنت.
نزانوں باریں دنک کدی مئی زند باید چو بگوزیت. پرچے ما چو پیسری مردماں چه وتی زندگیا کیپ مکنیں. بزانیں که کیپ تهنا مالِ تها نهنت. تهنا مال ما را گل ؤ شاد نکنت. مال هنچو که کئیت، روت.
بیاییں زندگی ِ آدگه بهراں هں بچاریں. گوں مردماں گپ ؤ دیوان کنیں. سیاد ؤ وارثانی گندکا بروین ؤ آیاں وتی کرّا بلوٹائینیں. یتیم ؤ چوره ؤ بےوسے دستا بگریں. دمانی وتی جن ؤچکِّ گورا بنندیں. مردمانی عاروس ؤ پاتیایاں برویں. وتا دگرانی شادی ؤ غما شریک کنیں.
گُڈی گپ اِیش اِنت: «اِے زند گوزیت، نیکیں نامے رند چه وت پشگیجیں.»
?لبزبلد:
اِمبری= امسال
کَیپ/کیف= لذتبردن از زندگی
زمانگ= قرنهای گذشته
کُنٹ= درلغت به تنهی درخت خرما اطلاق میشود.
✍?شاکر رئیسی